o Lidlu, spacerze i dzikach

Przeczytałam gazetkę z Lidla, opatuliłam Tosię i ruszyłam na łowy :)

Podjechałyśmy do sklepu autobusem, raptem 15 minut jedzie, a że Tosia autobusy lubi, to nie jest źle.W Sklepie ludzi masa, co dziwne bo byłyśmy około 13. To szybko co trzeba do koszyka i w nogi od tego tłumu. 

Zaraz po wyjściu ze sklepu dziecię mi zasnęło. Cieplutko miało w zimowym śpiworku, a matka marzła pchając wózek.

Co do pchania wózka, czy ktoś mi wytłumaczy co za głąby wymyślają takie podjazdy? Nawet nie próbowałam się wdrapać, poszłam ulicą.

Po drodze zahaczyłyśmy jeszcze o pocztę, kartki wysłane - no poza dwiema, które czekają, aż się zmiłują dwie osóbki i w końcu adres doślą.

Planowałam do swojej wioski wracać autobusem, ale że zjadłam dwa czekoladowe batoniki, a Tosia zasnęła w wózku, to postanowiłam wrócić na pieszo. Zrobiłam papa autobusowi.

A tu filmik, jak daleko jest między miastem a moją wioską.

Jak dotarłyśmy do naszej wioski to dało się zauważyć, że dziki nie próżnują.

Nasz spacerek trwał raptem 2 godziny, które Tosia przespała. A ja zamarzłam, już więcej bez czapki się na długie spacery nie wybiorę.

A tu nasze łupy lidlowe, skarpetki 5-cio pak, rajtuzki, jeansy, dwupak bluzeczek na długi rękaw i książka, która miała iść jako bilet wstępu na galę, ale chyba kupię inną, bo ta mi się podoba.